Şükrü İşat

O kadar hasretim ki sana Uyu uyan düşlerine sar beni Al kalemi eline Satır satır yaz beni Yaşanan ömrün Altı toprak üstü taş ağız içinde Lal kesti dilim Esen yele […]

Yetmiş yıllık bir ömrü Bir kavgaya severek verdim Rüzgarlarda savrulan yaprağımdan Ne de dalından pişmanım Gider ayak hâlâ seviyorum baharı Kör kuyular da su arıyorum Hüseyin ‘in çölde çatlamış dudağına

Gönül gözü ile dünyaya bakan Veysel Darağacında can veren Pirsultan Diri diri derisi yüzülen Nesimi Hepside bu toprakların meyvesi Ey oğul tanı bunları Tanıda büyü *** sen beni sevmesen bile

Bu mevsimlerden nefret ettim Hem yazından hem kışından Narin çiçekleri kıran yelden Kök söken selden Bu kaderi yazan elden Kaleminden siligisinden Hayalinden düşünden Sevgiyi yok eden dilden Bu öfkeden bu

ferhat olup dağ deldiğim şirincem leyla leyla çöl gezdiğim mecnunum aslısına kerem kerem yandığım bahar gözlüm ay bakışlım nerdesin yoluna kar olur savrulurum sevdana nar olur kavrulurum sek sek bir

dayım Mustafa uzundu inceydi selviydi boyu avcılıktı sevmediğim tek huyu düğünlerde ağır hava oynarken gözleri sanırsın Fırat’ın berrak suyu kelebekti konar göçerdi dalların üstünden gül tomurcuklarını incitmeden dağın öbür yamacına

Yokla gelip yokla gidiyoruz Bu biriktirmek niye Güz gelince sararıyor yaprak yeşilini dökerken sancı çekiyor dal Bu mülkiyet kavgası niye Çölde su isterken dudak Bulutlar kaçkını oynuyor Bu kuraklık niye

ben sana hasret ben sana tutsak sen bana uzak hasretliğini tutsaklığımla çarpar bölerim uzaklığına bi çare düşer hayat seni hangi fabrika hangi toprak gizledi göz görmez kulak duymaz el tutmaz

Bahar geçti yaz geçti Bülbül gül ile çiftleşti Dağ başı kar kokuyor Kerem ateşiyle sar beni Git desen gidemem Ayak gitse gönül gitmez Müebbet yemiş bu sevdanın Pas tutmuş zincirine

sen bana suskun ben sana vurgu öpmeye kıyamazken sen tutup da saçlarını kor ateşlerde kavurdun sen eksildin ben eskidim ne tahta gözüm var ne sarayda hayal olmuş kokunu yel estikçe